Dag iedereen,

inderdaad, het restaurantje dat we gisterenavond geboekt hadden, is heel goed meegevallen. Het was midden in het dorpje van Monemvasia. Dit is een Middeleeuws dorpje met hele kleine wandelstraatjes, waar je, tussen haakjes, je poten breekt als je erover gaat. Hoe ongemakkelijk is dat, je moet steeds goed kijken waar je je voeten neerzet, anders sla je zeker op de een of andere keer je voet om.

Voor mensen die in een rolstoel zitten, is het trouwens onmogelijk om hier een bezoekje aan te brengen. Maar dat is over het algemeen in heel Griekenland zo. Met minder mobiele mensen houden ze hier zeker geen rekening.

Na een goede nachtrust en een overweldigend ontbijt zijn we opnieuw vertrokken naar het voorlaatste adresje, in Naflio. Naflio is de eerste hoofdstad van Griekenland geweest. Het hotel dat we geboekt hebben, is veruit het oudste van Naflio. Het gebouw zelf dateert van 1620, je kan dus wel denken. Het is wel een probleem om er te geraken. Er mogen opnieuw geen auto's rijden waar het hotel gelegen is. We geraken in de buurt van het hotel, op zo'n 300m, en vinden er gelukkig een parkeerplaats. Maar nu begint de miserie. Alle bagage moet ook nog in dat hotel geraken. En met 35°C is dat geen lachertje want Naflio is op een heuvel gelegen, snap je ? Allemaal superkleine straatje, gangetjes en jawel ... trappen.

We besluiten om in eerste instantie eens naar het hotel te gaan zonder bagage, dan weten we al meer. Amai mijn kl..., dat wordt nog een karwei. Pfff... Vriendelijk ontvangen in het hotel en de situatie uitgelegd. Dat is ook niet de eerste keer dat ze zoiets meemaken waarschijnlijk. Direkt iemand geroepen en die gast is met ons meegegaan tot waar de auto stond. Wij moesten bijna niks dragen. Hij heeft helemaal alleen de twee zware valiezen naar het hotel gebracht en dan ook nog eens naar de kamer, 2 verdiepingen hoger. Wat een service! We hebben die gast dan ook een leuk fooitje gegeven. Het is voor ons een hele opluchting. Kijk maar eens naar de trappen ...

Wij hebben de "Suite of the Sun", gedecoreerd alsof we nog bij Louis XIV zitten en ook niet al te groot, maar we hebben wel een leuk terras en dat is ook fijn. Het is de enige kamer met terras.

We doen het deze namiddag rustig aan een gaan op het hoofdplein een cocktailke drinken. Heel lekker. Omdat dit hotel zeer centraal ligt, moeten we nu nergens meer ver voor stappen om iets te zien, dat is nu wel het voordeel.

De volgende dag hebben we zo'n toeristentreintje genomen om alle bezienswaardigheden in één keer te kunnen bezoeken. Voor 4 euro kun je niet sukkelen. 't Precies alsof we in de Efteling rondrijden met ons boemeltreintje.

We zien een beetje van alles, standbeelden, pleinen, musea, het oude treinstation, hondestronten, een monument van WO II en last but not least, de Palamidi burcht. Indrukwekkend zo hoog op de rotsen. Hoe ze dat toch indertijd voor elkaar gekregen hebben, je houdt het niet voor mogelijk.

Voilà, en de dag zit er weeral op. Nu nog eens gaan eten, zie, en morgen verder naar de laatste stop: Athene.

Vandaag allebei niet te goed geslapen. Maar na het ontbijt voelen we ons toch weer wat meer in onze sas. Te vroeg gejuicht, zal later blijken. We moeten maar om 15 uur in Athene zijn, dus we moeten ons niet te druk maken.

We checken uit en dezelfde gast van in 't begin draagt de valiezen 2 trappen naar beneden. We kennen de straatjes ondertussen wat beter en we kunnen de valiezen makkelijk zelf tot het einde van het straatje rijden (dat is plat). Carine zal daar op mij wachten terwijl ik van de parking naar die plaats rij, om dan de valiezen in te laden.

Met goede moed start ik de eerste serie trappen omhoog richting parking. Oef, boven ... en nu nog 200m naar de parking. En kijk nu, de band rechts vooraan zo plat als een luis ... Zo kan ik niet met de auto rijden. Terug 200m terug en 4 series trappen naar beneden tot ik weer bij Carine kom. Even op adem komen ... ik loop wel terug naar het hotel en vraag of ze me komen helpen. Weer 300m teruggelopen en 2 series trappen omhoog tot bij de receptie. Daar aangekomen, verschiet dat meiske aan de receptie nogal. "Iets vergeten?" Neen, niet echt. Ondertussen zie ik eruit alsof ze 1000 liter water over mij hebben uitgestort en tussen de zweetbuien door, kan ik toch uitleggen wat er aan de hand is. Ze bellen wat rond ... niemand beschikbaar. Mmm, wat nu? Dezelfde gast die onze valiezen al twee keer gedragen heeft, komt met een voorstel. Ga jij maar terug naar de parking, ik kom wel af met een compresseurke waarmee we de band kunnen opblazen.

Bon, heel goed, challenge accepted. Twee series trappen naar beneden, 300m lopen tot bij Carine, even ademhappend een verkorte uitleg geven, vier series trappen naar boven en 200m gaan tot de parking. Daar aangekomen, nog niemand ter plaatse. Er zit daar een Griek op zijn stoelke aan een tafelke en hij staart mij nogal vreemd aan. Hij heeft vermoedelijk nog niemand gezien die eruitziet alsof hij ogenblikken ervoor het kanaal heeft overgezwommen. Ik zie hem naar beneden kijken en dan kijkt hij om naar zijn vrouw. Vermoedelijk vraagt hij om nu direkt zijn laarzen te brengen aangezien mijn zweet vermoedelijk al tussen zijn tenen begint te lopen. Maar dat blijkt het niet te zijn ... Hij steekt zijn duim op ... everything OK ? Ivve ... ivve ... ivverieting ... 'k zal ook maar mijn duim opsteken.

Na een kwartiertje komt die gast toch aangereden op zijn brommerke. De compresseur uitgehaald en in de stekker van de auto gestoken. Hupla, blazen maar. Knopke omzetten en ... niks. Nog ne keer geprobeerd, were niks. Dat spel werkt wok niet. En dan hebben we maar samen het wiel gewisseld. Ondertussen kan ik mijn onderbroek terugvinden ter hoogte van mijn sokken, maar we houden vol. Er zit jammer genoeg ook niet veel lucht in die reserveband maar we geraken wel aan een garage.

Onmiddellijk Carine op de hoogte gebracht van dit ongezien succesverhaal. De auto in, naar beneden gereden tot bij Carine en de valiezen en dergelijke ingeladen. Eerst even op adem komen en de ruitenwissers langs binnen aangelegd. Damp blijft toch lang hangen, hé.

Daarna onderweg de band wat bijgeblazen tot een acceptabel niveau en wij weg. Nog één tussenstop gemaakt bij het spectaculaire Kanaal van Korinthe, een echt huzarenstukje en dan doorgereden naar het hotel. Gelukkig nog één parkingplaatske in de buurt gevonden en naar de kamer, na eerste een halve liter verorberd te hebben.

Om 15 uur zijn ze de wagen terug komen ophalen. Geen problemen, buiten de banden natuurlijk.

's Avonds zijn we nog iets lichts gaan eten. Dat hebben we in het hotel moeten doen, want hier in deze buurt heb je heel weinig restaurants. Hier heb je enkel: motorfietswinkels, winkels met accessoires voor motorfietsen en ja, niet te vergeten, motorfietswinkels ...

Vandaag gaan we dus om 11 uur terug naar de luchthaven om daar kort in de namiddag op te stijgen en hopelijk om 16.25u te landen in Brussel. Dan nog een treintje naar Kortrijk en terug naar huis.

Dat was het dan voor dit jaar ...

Bedankt aan iedereen om ons te volgend ... tot de volgende reis. Hopelijk.